Post-apocalyptische fantasy. Beetje de stijl Worldbuilding (bestaat er een vertaling van dat woord in goed Nederlands?) van Patrick Rothfuss of in mindere mate George RR Martin. Duurde even voor ik in het verhaal zat. De opzet is best ingewikkeld, verschillende hoofdpersonen, schrijfstijl is soms lastig en de wereld erg vreemd.
Maar dan. Het boek zit vol fascinerende dingen. Een instabiele wereld met overal restanten van beschavingen die zijn vergaan. Zwevende obelisken zonder schijnbaar doel. En, als je er eenmaal in zit, een verhaal dat meeslepend is.
Dit boek zag ik al in verschillende lijstjes voorbij komen, maar ik twijfelde omdat ik geen zin had in politiek gedoe in mijn favoriete genre (auteur is vrouw & met een kleurtje). Het is zeker zo dat het boek tjokvol "diversiteit" zit. Maar dat zit het verhaal niet in de weg. Het is zeker geen drammerig politiek pamflet, al zou je bij de Goodreads reviews soms denken van wel.
In 'Het Vijfde Seizoen' volgen we drie vrouwen met een speciale gave die de natuur kunnen beïnvloeden, maar ook aardbevingen kunnen veroorzaken. Damaya, een jong meisje dat wordt getraind om het Koninkrijk te dienen; Syenite, een ambitieuze jonge vrouw die zich verplicht moet voortplanten met haar verbitterde en angstaanjagende mentor; en Essun, een moeder die op zoek is naar de vader die haar zoontje vermoordde en hun dochter ontvoerde vlak nadat een nieuw Seizoen een diepe kloof door het land trok.
Ze is er zelf geen fan van, ik vind ze geweldig, de kaarten die mensen maken bij dit soort verhalen.
Er is zelfs een film in de maak.