Al ergens in de vorige eeuw speelde ik voor het eerst met Linux. Ergens na 2000 nam ik (voor mijn eigen hardware) afscheid van Windows. Via Slackware, Suse en Red Hat kwam ik rond 2005 uit bij Ubuntu.
Ik ben een normie Linux gebruiker, Ubuntu is de HEMA onder de distributies, niets mis mee. Linux is totaal niet meer complex, werken met een centrale bibliotheek met software ideaal (jaren voor een "Play Store" op je telefoon de norm werd). De dingen die ik gebruik werken gewoon, zijn redelijk eenvoudig aan te passen, enshittification is minimaal. En wil je een keer iets meer fröbelen, dan heb je alle tools die je maar kunt bedenken tot je beschikking.
Ik heb wat uitstapjes gemaakt naar Apple, mooie hardware. Maar het voelde voor mij toch altijd een beetje ‘meh’, te beperkend en gesloten. En Linux werkt prima op Apple hardware :) Al met al gebruik ik Ubuntu al dus al zo'n 20 jaar! Toch begon het te kriebelen toen ik deze video zag.
Het enthousiasme (!) vind ik enorm aanstekelijk. En het minimale van deze distributie ben ik liefhebber van. De onderliggende Linux-versie, Arch, is zeker geen gewone distributie, maar na al die jaren moest dat geen probleem zijn. Bovendien begon Ubuntu op mijn MacBook een tikje zwaar te voelen.
Er waren wat extra stappen voor nodig, de setup van Arch / Monachy herkent de wifi hardware niet. En internet is wel nodig voor de online installatie. Een MacBook Air heeft geen optie een netwerkkabel in te pluggen, en de hardware uit die periode heeft geen USB C die op een dock werkt. Dus ik moest voor een tientje een netwerk naar USB C naar USB A kabel kopen. Maar daarna ging de installatie als een zonnetje.
En draai ik nu een minimaal besturingssysteem, erg eenvoudig in gebruik. Alles kun je doen via je toetsenbord. Mijn laptop voelt weer lekker snel aan en heeft een derde leven gekregen.
